Leseprobe

74 My ś l B ö hme g o tła („Aurora” 2.3) 44 → Stworzenie . Böhme przypisuje im wściekłość ( Grimm ) i gniew ( Zorn ); są to te same cechy charakteru, które przypisuje samemu Bogu, opierając się na przedstawieniu Boga jako ognia w Księdze Powtórzonego Prawa. Wprzypadku Diabła królestwo światła, do któ­ rego pierwotnie należał, jak sugeruje imię „Lucyfer” – niosący światło – zostało przez niego świadomie porzucone. Podobnie jak wszyscy inni aniołowie, Lucyfer został stworzony „z obu zasad, światłości i ciemności”, jednak ponieważ „gardził światłem, musi żyć w otchłani, w ciemności” ( De incarnatione verbi I, 5.21). 45 „Pozostał on duchem ognia”, a zatem jego miejscem jest ciemność ( De incarnatione verbi I, 3.11). Odległość między tą ciemnością a światłem z poglądem na Boga jako kochającego Ojca znanego z Nowego Testamentu. Ale Böhme idzie dalej w po­ szukiwaniach ciemnego korzenia w samym Bogu poprzez koncepcję interakcji Boga i jego arcywroga – Diabła. Lucyfer, anioł, który wpadł w królestwo ciem­ ności, jest Diabłem par excellence → Upadek . Ale wszystkie diabły wywodzą się z pierwszej Zasady, więc są wyrazem tej samej pierwotnej ciemności, co Boży gniew. Böhme podkreśla jednak, że w ich przy­ padku przejście do światłości pozostaje zamknięte: są ciemnością, która uparcie nie chce dać się poko­ nać światłu, radykalną opozycją bez odkupienia („O trzech zasadach” 2.3). Mieszkają w „ciemnym świecie” (niem. finstere Welt ) i nie mogą pojąć świa­ 3 Daniel Hopfer, Śmierć i Diabeł prześladujący dwie kobiety, 2. poł. XVII w., akwaforta, Kupferstich-­ Kabinett, Staatliche Kunst­ sammlungen Dresden, nr inw. A 5229