CZ • Od jara 2020 máme co dočinění s jevem, který je obecně znám jako »pandemie«, »COVID19« nebo »nová událost«. Strach a ztráta důvěry vrcholí v tomto jevu. Toto téma vyvolává vášnivé spory o názorové rozdíly a jistoty přesvědčení. A tyto trhliny procházejí všemi skupinami a sociálními jednotkami společnosti, dokonce i skrze rodiny. Nesmíme zapomínat na historická specifika v nových spolkových zemích Německa: v letech 1989/90 došlo k radikálnímu převratu pro celou společnost, který leží ještě dnes hluboko v kostech, myslích a pocitech lidí. Již potřetí za posledních sto let bylo lidem řečeno, že jejich předchozí systém byl špatný — a měl podstatně nižší hodnotu než ten nový. Důvěra východních Němců ve svou vládu byla v době pádu komunismu na samém dně a zdá se, že se tato důvěra ani dodnes příliš nezotavila. Ale zdaleka nejen na Východě je tato nedůvěra, i když zde jsou následky kolektivního traumatu — ztráty identity a déjà vu — ještě čerstvější než na Západě, kde se politických kroků a dikce o pandemickém jevu obávají spíše jen jako omezení demokratických práv jako takových, bez onoho »však my víme«. Stejně, jako na Východě, tak i na Západě se mnozí domnívají, že s námi »mocní« hrají hru za našimi zády a sledují tak agendu, o které nám nic neříkají. Co však spojuje jak odpůrce, tak zastánce očkování, je strach. Průběh pandemie a komunikační procesy (či nedorozumění) týkající se této pandemie rozdělují vnímání na dvě, tři či více velkých skupin, na které se nyní váže komplexní vzájemné odmítání, které je vnímáno pod výrazem »rozdělení společnosti«. Jedni mají strach z COVIDU19. Jiní se bojí očkování a skryté agendy. U těch je strach z »fašistického« státu větší než na straně těch, kteří mají strach z nemoci nebo z následků nemoci a rozšířené pandemie a ten se zdá být větší než strach z následků nové totality. Pro oba tábory je považováno za předem dané, že druhý tábor má »fašistické« rysy. A že interpretační svrchovanost nad realitou musí získat, či udržet pro svůj tábor, a především pak pojem svobody. Tyto skupiny už spolu ve skutečnosti nekomunikují. Byly zde vybudovány a jsou zde udržovány nepřátelské představy v co největší míře. PL • Od wiosny 2020 roku mamy do czynienia ze zjawiskiem szeroko znanym jako »pandemia«, »COVID19« lub »nowe zdarzenie«. Strach i utrata zaufania kumulują się w tym zjawisku. Nad tą kwestią rozpalają się namiętne spory i pewniki wiary. Pęknięcia biegną przez wszystkie ugrupowania i jednostki społeczne społeczeństwa, nawet przez same rodziny. Nie wolno zapominać o historycznej specyfice w nowych krajach związkowych Niemiec: w latach 1989/90 nastąpił radykalny przewrót dla całego społeczeństwa, który do dziś głęboko tkwi w kościach, głowach i uczuciach. Po raz trzeci w ciągu stulecia powiedziano ludziom, że ich poprzedni system był zły — i wart znacznie mniej niż nowy. Zaufanie Niemców Wschodnich do ich rządu sięgnęło dna w momencie upadku komunizmu i nie wydaje się, by nawet dzisiaj udało się je odbudować. Ale zdecydowanie nie tylko na Wschodzie jest ta nieufność, nawet jeśli tutaj pokłosie zbiorowej traumy — utrata tożsamości i dejà vu - jest jeszcze świeższe niż na Zachodzie, gdzie przy politycznych podchodach i dykcji na temat zjawiska pandemii obawia się raczej tylko ograniczenia praw demokratycznych samych w sobie, bez tego »znamy to przecież«. Zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie, wielu wierzy, że »wielcy tego świata« prowadzą z nami grę za naszymi plecami i realizują program, o którym nam nie mówią. To, co jednak łączy przeciwników i zwolenników szczepień, to strach. Przebieg pandemii i procesy zrozumienia (lub niezrozumienia) jej dotyczące dzielą umysły na dwie, trzy lub więcej dużych grup, do których przylega teraz kompleksowe wzajemne odrzucenie, co jest postrzegane pod pojęciem »podział społeczeństwa«. Jedni boją się COVID19, inni szczepień i ukrytej agendy. Tam strach przed państwem »faszystowskim« jest większy niż po stronie tych, których strach przed chorobą lub przed konsekwencjami choroby i wszechobecną pandemią wydaje się być większy niż przed konsekwencjami nowego totalitaryzmu. Dla obu obozów przesądzone jest, że drugi obóz ma cechy »faszystowskie«. I że trzeba wywalczyć lub utrzymać interpretacyjną suwerenność nad rzeczywistością dla własnego obozu, zwłaszcza pojęcie wolności. 169
RkJQdWJsaXNoZXIy MTMyNjA1